Bilemedim ne yapsam

Bir deli var bir de deli olduğunu sanan

Bağır çağır ispatlamaya çalışan

Yalnızlığında yalnızlığıdır delirdiğin an

Yakına geleni iter, uzağa gideni çeker kan

Herkes her şeyi biliyor ya bazen

Ne şanslıyız kim bilir bunca dahi varken

Yorummatik 1000 gb’lık hızıyla

Boğar seni bilgiye her konuda fikriylen

Hepimiz münnecim

Hisleri kuvvetli şahsiyetiz bir yerde

Bilirkişi yargılar hüküm verir her yerde

Bir kendi bilir zatı muhteremleriz

Alemi tek bir cümleye sığdırır

Bin yıllık gizemleri çözeriz

Bin şükür rabbime kılıçtan da keskiniz

Hep ezilen tarafız

Haksız çoktur bizlerce

Köşelerimiz zardan ince
Tutunur kuvvetlice

Politikada bunca oyun maraza

Merak etme ipi serilir pazara

Dokunmayın uyuyan sazana

Bi hallenip durmayın kızana

Yargılarsın, adil oldum sanırsın
Hep kendi tarafından bakarsın
Aslında sıradan bir çıkarcısın

Düz-en bu ya ben de buna kırgınım

Bu aralar biraz kızgınım

Muayyen hallerdeyim sanırım

Bir ara kendimi gıdıklarım

Bu hallerde bir hayli ustayım

Kaderin İnşasında Aşkın Kolon Hali

           Âşık olduğunda kendini seviyor insan. Layık gördüğü bir gözden kendini seyretmek istiyor. Bu yüzden kördür ya aşkın gözü, çünkü karşısındakine değil, kendine bakıyor o göz, aynada kendini izler gibi…

Beyni kendini görmeye ihtiyaç duyduğunda –kendince- seçiyor dengini, gönderiyor yalaz sinyalleri gönlüne, sonrası malum, ısınan ve harekete geçen hücreler bir çarpışmaya şahit oluyor ve ateş bacayı sarıyor nihayetinde.

Kendini görebildiği ve yüceltebildiği ölçüde mutlu oluyor âşık; karşısındaki ayna görevi görmeyi reddettiğinde yıkılıyor dünyası ve kendi canını acıtıyor âşık. Kendini yüceltmek istediği kadar acı da vermek istiyor, bir tür bedel gibi…

Bedeli oluyor acı, yaşanmak istenen hazzın. Ve sonra acıdan haz alıyor her bir zerren, yaşayacağın hazzın düşüncesi gönlüne düşmüşken…

Beyni ruhuna can çekiştiriyor, bedeni olacaklara mahkûm ve acı, çileyi, çile terbiyeyi yoğuruyor kendi kavında. Ortaya çıkan mamul yine senden başkası değil. Bir zafer, bir kurtuluş ya da bir başarısızlık ölçütü oluyor aşk.

Sonra âşık kendi gözünden bakabiliyor dünyaya, tüm sinyallerin alacakaranlığından sıyrıldığında ve kendini görüyor orada. Dünyanın tam ortasında, merkezinde, her bir zerresinde… 

Ya geçmiş üzüntülere boğuyor yürek kendini ya da orijin diyor durduğu ve ilk adımı atacağı hayata. Ya korkularla bezeli ruhu bir uçtan diğerine zikzaklar çiziyor veya çizgilerden yeni bir iskelet kuruyor kaderine.

Minnettarım aşk!

Minnettarım ruhuma dokunduğun için,

Ona verdiklerin kadar aldıkların,

Sürüklediğin, götürdüğün, gösterdiğin için…

Ve müteşekkirim aşk!

Anlamama izin verdiğin için…

2010

Not: "Kalplerin eğilip bükülmeyi becereni mutludur, kırılmayacağını bilir." Albert Camus

Esneyin, esnetin, esneklik güzel şey doğrusu...