Bugün habis düşüncelere sahibim biraz.
Örneğin: Nasistik kişilik bozukluğu günümüzün salgın bir hastalığı gibi. Ve döneminin tüm kötü salgın hastalıkları gibi başımıza çok çorap örebilir.
Tedavisi, yolunu unuttuğumuz, gerçek evimiz olan doğaya dönmekle mümkün olur sanıyorum. Ne yapıp edip, evimizden ayrılırken bıraktığımız kırıntıları izleyip de gerçek evimize dönemezsek, gösterişle aklımızı çelecek olan kötü kalpli cadı bizi/hepimizi yakalayacak. Beklentilerimizin hayal kırıklıklarıyla sonuçlanması bir yana, bir daha dönememe ihtimalimiz de cabası.
Doğadan koptukça, çocukluğumuzu her geçen gün daha fazla kaybettikçe ve büyük koşturmacaların içinde kayboldukça daha da çok hastalandığımızın şimdilik küçük bir azınlık farkında diye düşünüyorum.
Düşünmekle olmayacak, en iyisi gidip biraz çalışayım...
